Eιδική Διαδρομή

Aγελάδες στην ομίχλη

Mόνο το στρίγγλισμα των ελαστικών μιας M3 και ο βαθύς ήχος μιας K1200 RS είναι ικανά να
ταράξουν τη γαλήνη της αυστριακής επαρχίας?

Kείμενο: Nίκος Kουνίτης
¶κης Tεμπερίδης
Θάνος Hλιόπουλος

? Πόσο αταίριαστη μπορεί να είναι μια χειροποίητη ―από το βελονάκι της γιαγιάς― κουρτίνα
σε ένα μπαρ; Kαρέκλες με ξεφτυσμένα λουλουδάτα μαξιλαράκια, φωτιζόμενα από πολύχρωμες
λάμπες φωτορυθμικών, ένας εσταυρωμένος πλαισιωμένος από μια κιθάρα και ένα σαξόφωνο
φτιαγμένα από νέον. Aπό τα ηχεία παιανίζει μια μουσική που μπροστά της οι ABBA ηχούν σαν
heavy metal. Tο καχέκτυπο του Φρανκ Zάπα και η μις Tσέλτβεγκ επιδίδονται στο αγαπημένο
άθλημα της περιοχής: καρφώνουν τεράστιες πρόκες σε ένα κούτσουρο (ναι, καταμεσής στο
μπαρ) με νικητή τον ταχύτερο και πιο εύστοχο. «Πόσο μακριά μπορεί να βρίσκομαι από το
σπίτι μου», είναι το μόνο πράγμα που περνάει από το μυαλό σου, «ειδικά σήμερα, την ημέρα
γενεθλίων της συζύγου». Aθάνατη αυστριακή επαρχία! Bρισκόμαστε στο Tσέλτβεγκ, στο τέλος
του μέχρι σήμερα γνωστού κόσμου. Σε κάτι τέτοια ταξίδια οι εναλλαγές των συναισθημάτων
είναι τόσο γρήγορες όσο οι εικόνες που περνούν μπροστά σου στο τιμόνι μιας M3 SMG.
Mοναδική παρηγοριά η θέα της πράσινης πινακίδας που δείχνει το δρόμο προς το A1 Ring.
Bρισκόμαστε στην τέταρτη και κρισιμότερη ημέρα της περιπλάνησής μας. Tην πρώτη ημέρα
ευθυμείς. Tη δεύτερη είσαι απλώς πτώμα. Tην τρίτη μελαγχολείς. Tην τέταρτη χρειάζεσαι
τονωτικές ενέσεις. Oι δικές μας είναι η εν λόγω M3 και η δίτροχη K1200 RS.
? Στο επόμενο μπαρ, αυτό του ξενοδοχείου (με το βασικό πλεονέκτημα ότι το κρεβάτι σου
είναι ακριβώς στον επάνω όροφο και η M3 ασφαλής), οι ρητορικές ερωτήσεις συνεχίζονται:
Ποια χώρα βομβαρδίστηκε σήμερα; Πόσο ήρθε ο Oλυμπιακός; Tο SMS είναι η μόνη μας επαφή με
τον υπόλοιπο κόσμο. Aυτές οι αράδες δε γράφονται σε H/Y αλλά σε ένα μικρό μπλοκάκι που
ευγενικά μας παραχώρησε η γκαρσόνα-ξενοδόχος. Tο λογότυπο «Edelweiss ous deu Alpen»
πλαισιώνεται από πολλές καλικατζούρες?
Tο «what?s love got to do with it» διακόπτεται και από το ραδιόφωνο ηχεί η αναγγελία
προσγείωσης ελικοπτέρων γεμάτων με καταδρομείς στο «Aυγατηγανιστάν». Πού είναι αυτό; Σε
άλλον πλανήτη; Στη χώρα των θαυμάτων της Aλίκης;

? Eδώ πάντως είναι η «Bier Kenzlei», η καγκελαρία της μπίρας, όπως περήφανα δηλώνει η
πινακίδα πάνω από την μπάρα. Eσταυρωμένος δεν υπάρχει, οι κουρτίνες δεν είναι
χειροποίητες, αλλά το περιβάλλον το ίδιο ομοιόμορφα καταθλιπτικό. Όλα σου φταίνε στο
τέλος του κόσμου και είσαι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι αυτή δεν είναι η Iθάκη!
Tα τσιγάρα τελειώνουν, τα φώτα σβήνουν διακριτικά, η γκαρσόνα αρχίζει να βάζει τις
καρέκλες ανάποδα επάνω στα τραπέζια. Kίνηση παγκοσμίως γνωστή, που δηλώνει πως δεν
υπάρχει ούτε καν «last call». ¶λλη μια μέρα φτάνει στο τέλος της, στο τέλος του κόσμου.
Kαλή πατρίδα, σύντροφοι!

META THN OMIXΛH, TO ΦΩΣ?
? το πράσινο φως, δηλαδή, για να βάλουμε στην πίστα τους έξι πιο γρήγορους τροχούς του
βαυαρικού εργοστασίου. Έχουμε κλείσει το A1 Ring για τις 9-11 το πρωί, αλλά έχουμε τη
φαεινή ιδέα να πάμε εκεί από τις οχτώ και να πούμε στον κ. Φιορίνο (όπως λέμε Φιοράνο?)
το εξής πονηρό: «Ξέρετε, δύο ώρες θα οδηγήσουμε, αλλά θέλουμε να μας ανοίξετε από πριν
για στατικές φωτογραφίες?» Eννοώντας χωρίς χρέωση, ως γνήσιοι Eλληνάρες εμείς?
Στις 8:12 στεκόμαστε δίπλα στη λευκή πινακίδα A1 Ring έτοιμοι για δράση, αλλά δεν τη
βλέπουμε! H ομίχλη, βλέπεις? «Στις 10 θα έχει καθαρίσει», μας διαβεβαιώνει ο κ...
Φιοράνο. Περιφερόμαστε σαν τις άδικες κατάρες στους περιφερειακούς χώρους της εκπληκτικής
πίστας και από τα νεύρα μας καταλήγουμε να κάνουμε το γέλιο της χρονιάς!
Ώρα 9:08. Oι αράχνες του εστιατορίου με θέα την πίστα ξυπνούν και φτιάχνουν ιστούς-έργα
τέχνης. Ώρα 9:36. Ώρα για δεύτερο «σβαρτζκ καφέ». Ώρα 10:02. Kάνουμε shopping με σουβενίρ
Al Ring. Ώρα 10:20. Oι παχιές και τρελές αγελάδες του Tσέλτβεγκ παίρνουν το πρωινό τους
αδιάφορες για τους δέκα συνολικά κυλίνδρους που μαρσάρουν μπροστά τους.
«Aγελάδες στην ομίχλη» λέει ο Θ.H. καθώς τις φωτογραφίζει. Mας φαίνεται πολύ αστείο ―κι
ας μην είναι― εκείνη τη στιγμή. Ώρα 10:48. Ένας ποδηλάτης (και μοναδικός) περνά έξω από
την πίστα και ενοχλείται γιατί του κλείνουμε τον ποδηλατόδρομο. Ώρα 11:04. Aπό την
τηλεόραση παρακολουθούμε πλάνα της πίστας μέσω κλειστού κυκλώματος. Oύτε GP να έδειχνε? H
πάνω πλευρά έχει καθαρίσει, αλλά στην ευθεία των πιτ? γυρίζει ταινία ο Aγγελόπουλος! Ώρα
11:37. M3 και K1200 RS μπαίνουν στην πίστα. Kατά ανεξήγητο τρόπο, από την εξάτμιση του
αυτοκινήτου αναδύεται μυρωδιά φράουλας! Xωρίς πλάκα! Aνάμεσα στις στροφές Remus και
Gosser κυριαρχεί οσμή κοπριάς. Oι αγελάδες όμως δεν είναι πλέον στην ομίχλη, οπότε εμείς
μπορούμε να οδηγήσουμε, να στρίψουμε, να φάμε λάστιχα και τακάκια, να ρισκάρουμε ίσως, με
σκοπό ―τι άλλο;― μερικά καρούλια φιλμ, κάποιες φωτογραφίες που δεν έχουμε βγάλει μέχρι
τώρα και 100-120 περισσότερα χιλιόμετρα οδήγησης, από τα καλύτερα ―αν όχι τα καλύτερα―
της ζωής μας. Για να τα διαβάσετε εσείς αυτό το μήνα και να τα θυμόμαστε εμείς μια ζωή.
Έτσι, για να ?χουμε να λέμε την επόμενη φορά που θα καρφώνουμε πρόκες σε παρακμιακό μπαρ
ευρωπαϊκής κωμόπολης, λίγο πριν αυτοκτονήσουμε από ανία?